Categorie: Tourverslagen

Met maar liefst 31 inschrijvingen was het meteen duidelijk: dit zou een heerlijke najaarsdag worden om de tank leeg te rijden. Rond één uur vertrokken we in kleine groepjes rijders richting Zuna en Notter. Vervolgens over de slingerende wegen rond de Lemelerberg en Damsholte. De rit vervolgde langs de Overijsselsche Vecht richting Zwolle. Maar het echte hoogtepunt wachtte daar nog op ons. Vanaf Zwolle reden we vele kilometers over de dijkwegen, een genot voor iedere motorliefhebber. De weg slingerde langs het Zwarte Water, de Goot, Ganzediep en de IJssel, en het was één groot bochtenfeest! Strakke lijnen, mooie uitzichten en volop genieten van het landschap om ons heen. Bij Zwolle staken we opnieuw de IJssel over, klaar voor de terugtocht. Maar het plezier was nog niet voorbij. Na Heino ‘parkeerden’ we de motoren in de berm voor een kleine koffiepauze. Langsrijdende clubleden werden gefotografeerd, waar je het resultaat hieronder van kunt bewonderen. De laatste kilometers voerden ons opnieuw door het mooie Salland, met zijn kronkelende binnendoorwegen die nog wat laatste bochtenpret boden. Tegen vijven rolden we ontspannen en voldaan weer terug bij ‘n Tuf, waar de geur van verse koffie ons al opwachtte. Hopelijk zit er nog genoeg benzine in de tank om over twee weken de Snertrit te rijden!

Hoewel de temperatuur slechts 10 graden was, scheen de zon, wat een belofte gaf voor een prachtige dag. De Reggestadrit stond op het programma, een rit die ons door mooie landschappen, pittoreske dorpjes en zelfs over de landsgrens zou leiden. Er hadden zich 19 enthousiaste motorrijders ingeschreven. We vertrokken in groepjes richting ‘De Borkeld’. De eerste kilometers voerden ons langs vertrouwd terrein, maar al snel werden de slaperige wegen ingeruild voor de landelijke omgeving rondom Gelselaar. Dit schilderachtige dorpje lag er nog rustig bij, alsof de tijd er even stil had gestaan. Vanuit Gelselaar ging de tocht verder naar Zwiep, waar de Witte Wieven, volgens de oude legenden, rusten op de Zwiepse berg. Vandaag werden ze even gestoord door het gebrom van de motoren, maar dit gaf de rit juist een avontuurlijk tintje. De route vervolgde richting het Duitse grensgebied. Bij Wehl werd de grens met Duitsland gepasseerd. Even waren we op Duits grondgebied, waar de weg glooiend en uitnodigend was. Kort daarna, bij Spijk, staken we opnieuw de grens over en kwamen we weer terug in Nederland. Met de pont werd het Pannerdensch Kanaal overgestoken. Zodra de motoren weer op de weg stonden, werd koers gezet richting de Waaldijk, waar we langs de rivier reden, om uiteindelijk de indrukwekkende Waalbrug bij Nijmegen over te steken. Vanaf hier slingerde de route over de dijken door de Ooijpolder, met prachtige uitzichten over het rivierenlandschap. De volgende grensovergang diende zich aan bij Emmerich, waar de rijders via de grote, imposante rode brug de Rijn overstaken. Bij Netterden werd voor de vierde keer de grens met Duitsland overschreden, voordat de rit zich via de Achterhoek weer richting Nederland boog. De dag vloog voorbij, en voordat we het wisten, waren we terug in Rijssen. Na een dag vol bochten, dorpjes en prachtige uitzichten, kwamen de motorrijders weer aan bij het clubhuis in Rijssen. Met een voldaan gevoel en 250 kilometer rijervaring rijker, konden we terugblikken op een geslaagde rit.

Op de laatste dag van augustus staat de zon ’s avonds altijd laag aan de horizon. Als je dan een kort avondritje rijdt, ontkom je er niet aan er een stukje tegen in te rijden. Verder was het perfect weer om het laatste avondritje van het jaar te gaan rijden. Ronde de klok van zes vertrokken 39 motoren vanaf de parkeerplaats naast ’n Tuf richting Elsen. Na de Apenberg ging het met met snelweg A1 als leidraad naar Bathmen. In Heeten werden de motoren aan de kant gezet voor een kop koffie of een glas fris. Aan de lange tafels op het buitenterras werd er over van alles en nog wat gekletst. Vanaf daar ging de rit verder over de binnendoorwegen naar het hoogste punt van de rit, de Lemelerberg. Het hoogtepunt van de rit was voor meerdere rijders het stukje kanaaldijk bij Hancate, waar de motoren plat in de bocht gelegd werden. Daarna ging de rit evenwijdig aan de Regge richting clubhuis, waar de eerste rijders voor het invallen van de schemering terug waren.

Ondanks de harde wind vertrokken 21 rijders zaterdag 6 juli om de 3e avondrit van 2024 te gaan rijden. Nog maar net onderweg was de weg voorzien van een dik pak grind. Voor de meeste motorrijders niet de meest favoriete ondergrond. De afgewaaide takken door de harde wind, zorgde her en der voor afgewaaide takken op de weg, waardoor de rit nog spannender werd. Laverend tussen de rommel op de weg, werden Manderveen, Vasse en Nutter aangedaan. Vervolgens ging de rit een stukje langs  de grens met Duitsland, waarna we de Geele Beek en de Dinkel overstaken, om via Beuningen en Volthe naar Göttnkeurndoarp (ook wel bekend als Lemselo) te rijden. Via  Zenderen en Agelo reden we na Ypelo in gestrekte draf richting ‘t clubhuis.

Zaterdag 22 juni stonden voor zes uur al 35 motoren te glimmen in de ochtendzon. Klaar voor het vertrek van de Vroege vogelrit. Na ingeschreven te zijn door Ben, vertrokken de eerste groepjes richting het noorden. Na ongeveer 100 kilometer was het tijd voor de eerste stop. Henk en Joke hadden kort voor Wannerperveen kwartier gemaakt, op een mooie parkeerplaats, midden in een prachtig natuurgebied. Iedereen had wel trek in broodjes met koffie. Na het ontbijt ging het weer verder noordwaarts. Helaas had pechvogel Erik, kort na het vertrek van de pauzeplaats, een lekke achterband, wat bij zijn groep voor enige vertraging zorgde. De rit ging verder, dwars door het Nationaal park ‘De Weerribben’, om uiteindelijk onderaan het Tjeukermeer uit te komen. Op de terugweg kwamen we na ‘De Blesse’ langs kasteel ‘Old Stoutenburght’, wat verscholen lag tussen de bomen, waardoor de meesten het helaas gemist hebben. Ruim voor het middaguur waren we terug op ’n Tuf, waar een schaal knakworstjes uitnodigend stond te dampen en door menigeen tussen de overgebleven broodjes werd gevouwen. Al met al kunnen we terugkijken op een prachtige dag. Henk en Joke, nogmaals bedankt voor de uitstekende verzorging van de innerlijke mens.

Zaterdag 8 juni stond de Morsrit op de tourkalender. Zoals altijd de langste rit van het jaar. Wie de rit foutloos reed, tikte de 300 kilomter net niet aan. Maar liefst 28 motorrijders vertrokken rond 9 uur vanuit het clubhuis richting Drenthe. Maar voor we daar aankwamen, ging de rit achter de Lemelerberg langs naar Ommen. Net in Drenthe gearriveerd, werden de motoren de berm in gestuurd vanwege een naderende feestelijke optocht. Meteen kwamen de thermoflessen voor de dag, zodat er genoten kon worden van een lekker bakje koffie in de berm, terwijl het feestgedruis passeerde. Toen de weg weer vrij was werd de rit vervolgd richting Veenhuizen. We arriveerden rond lunchtijd bij de gevangenis. Hier werd de jiffy voor de tweede keer uitgeklapt. Zoals het een gevangeniskeuken betaamd, was het menu beperkt. Nadat de gekozen tosti, wafel of kop soep was verorberd, werd de terugreis aanvaard. In de ritbeschrijving was ons vooraf het volgende beloofd: ‘schilderachtige wegen naar de koloniën van Weldadigheid. Het landschap verandert geleidelijk, en we genieten van de uitgestrekte velden en groene bossen‘. Hier was geen woord van gelogen. Het was een prachtige rit. Hoewel de lucht dreigend was en de weersvoorspelling bij vertrek af en toe een buitje voorspelde, hielden we het op een paar verdwaalde regeldruppels na droog tot we weer thuis waren.

Het was nog gezellig druk op ‘n Tuf, toen de eerste rijders voor de 2e avondrit zich melden. Marissink rijopleidingen had ‘s middags een rit voor motorrijders die afgelopen jaar hun rijbewijs hadden gehaald georganiseerd, met een afsluitende barbecue. De lucht was dreigend, maar de weersvoorspellingen waren positief. Vandaar dat toch nog ruim rijders zich aanmelden. Slingerend door Zuna en Notter ging het richting Zwolle. Na een klein stukje verbindingsroute werd het geslinger weer vervolgd, maar nu weer richting het clubhuis. Uiteraard werd ongeveer halverwege gestopt om even gezellig te kletsen. Op een paar kleine spetters na, is iedereen weer droog thuisgekomen.

Zaterdag 4 mei hadden zich 27 motorrijders ingeschreven voor het eerste avondritje van 2024. Ze vertrokken rond de klok van zes uur onder prima omstandigheden. Het was droog en net geen twintig graden. Lekker slingerend over de Ligtenberg ging het over de Borkeld naar de Wippert. Net voor Laren werd de terugreis alweer aanvaard. Heen en weer slingerend in de driehoek Markelo, Enter en Rijssen werd de ruim 80 kilometer volgemaakt. Ruim voor half acht was iedereen terug op het startpunt, zodat iedereen op tijd thuis kon zijn voor de nationale herdenking.