Categorie: Tourverslagen

Voor de Koningsrit hadden zich 46 motorrijders ingeschreven. Bij de start om 09:00 uur was het nog wat fris, maar naar gelang de rit vorderde, liet de zon zich al langzamerhand van haar beste kant zien en liep de temperatuur op naar aangename waarden. Op de kaart leek de route sterk op die van de bekende Lange Onderbroekenrit, maar de liep omgekeerd en eenmaal op de motor bleek al snel dat de bochten, uitzichten en sfeer toch echt anders waren — en minstens zo leuk! De tocht voerde binnendoor richting Doesburg, waar we de IJssel overstaken. Daarna reden we een mooi stuk door de Veluwezoom, en staken we de rivier opnieuw over, dit keer bij Zutphen. Vanaf daar zetten we koers terug naar het clubhuis van ’n Tuf. Rond het middaguur waren alle rijders weer veilig terug, met nog volop tijd om te genieten van de festiviteiten op Koningsdag.

Zaterdag 12 april, rond de klok van één, meldden zich 36 enthousiaste motorrijders bij het clubhuis van ’n Tuf voor de Voorjaarsrit van 2025. Het weer werkte volop mee: het voelde eerder aan als hartje zomer dan als voorjaar. De zon stond hoog aan de hemel, de temperatuur was aangenaam, en de wegen lagen er droog bij — zó droog zelfs, dat de motoren al snel een spoor van stofwolken achterlieten. Een duidelijk teken van de aanhoudende droogte. Vanaf de Borkeld slingerde de route richting het Montferland, een gebied dat altijd weer weet te verrassen met zijn glooiende heuvels, uitgestrekte bossen en charmante dorpen. De wegen kronkelden door het landschap, met af en toe een prachtig vergezicht over het groene coulisselandschap. Na een welverdiende tussenstop ging de rit verder de Achterhoek in, via rustige binnenwegen rondom plaatsen als Beltrum. Hier ontvouwde zich opnieuw een ander gezicht van Nederland: een lappendeken van weilanden, houtwallen, boerderijen en smalle landwegen. De typische Achterhoekse rust en ruimte gaven de rit een bijna ontspannen karakter, ondanks het sportieve tempo waarin werd gereden. Aan het eind van de middag arriveerden de deelnemers weer bij het clubhuis, waar bij het clubhuis nog even werd nagepraat.

De lange onderbroek was amper opgeborgen of het was alweer tijd voor de traditionele Natte Neuzenrit. Op de laatste zaterdag van maart stonden maar liefst 38 motorrijders klaar voor de tweede rit van het seizoen: een mooie tocht van zo’n 150 kilometer. Zoals altijd werd er alles aan gedaan om de route zo bochtig en afwisselend mogelijk te maken. Via Hertme ging het achter het vliegveld van Twente langs, over de meanderende Dinkel richting Overdinkel. Hier werd ook de grens met Duitsland overgestoken en na een fijne rit werd het verste punt nabij Schöppingen bereikt. Een ideaal moment om de motoren even te laten rusten en op een terras te genieten van een welverdiende ‘Kaffee mit Kuchen’ – zoals we in Duitsland gewend zijn, royaal van formaat. De terugweg slingerde weer via mooie binnenwegen richting het clubhuis van ’n Tuf. Bij aankomst werd er op de parkeerplaats nog gezellig nagepraat over deze geslaagde en sfeervolle rit.

De start van de Lange Onderbroekenrit was fris, met slechts 8 graden op de thermometer. En hoewel de temperatuur gedurende de middag nauwelijks steeg, weerhield dat 31 enthousiaste motorrijders er niet van om de handschoenen aan te trekken en op pad te gaan. De route van ruim 150 kilometer voerde ons richting het westen. Bij Zutphen staken we de IJssel over en werd er een randje van de Veluwe meegepikt. Na een uur sturen was het tijd voor een welverdiende koffiepauze. Alsof het zo gepland was, druppelden de groepjes één voor één binnen bij pannenkoekenhuis De Brugkabouter, waar het al snel een gezellige boel werd. Na de koffie trokken we verder, opnieuw de IJssel over bij Doesburg. Via de prachtige, bochtige wegen van de Achterhoek reden we ontspannen terug naar ons vertrouwde thuishonk in Rijssen. Een frisse, maar geslaagde rit!

Met maar liefst 31 inschrijvingen was het meteen duidelijk: dit zou een heerlijke najaarsdag worden om de tank leeg te rijden. Rond één uur vertrokken we in kleine groepjes rijders richting Zuna en Notter. Vervolgens over de slingerende wegen rond de Lemelerberg en Damsholte. De rit vervolgde langs de Overijsselsche Vecht richting Zwolle. Maar het echte hoogtepunt wachtte daar nog op ons. Vanaf Zwolle reden we vele kilometers over de dijkwegen, een genot voor iedere motorliefhebber. De weg slingerde langs het Zwarte Water, de Goot, Ganzediep en de IJssel, en het was één groot bochtenfeest! Strakke lijnen, mooie uitzichten en volop genieten van het landschap om ons heen. Bij Zwolle staken we opnieuw de IJssel over, klaar voor de terugtocht. Maar het plezier was nog niet voorbij. Na Heino ‘parkeerden’ we de motoren in de berm voor een kleine koffiepauze. Langsrijdende clubleden werden gefotografeerd, waar je het resultaat hieronder van kunt bewonderen. De laatste kilometers voerden ons opnieuw door het mooie Salland, met zijn kronkelende binnendoorwegen die nog wat laatste bochtenpret boden. Tegen vijven rolden we ontspannen en voldaan weer terug bij ‘n Tuf, waar de geur van verse koffie ons al opwachtte. Hopelijk zit er nog genoeg benzine in de tank om over twee weken de Snertrit te rijden!

Hoewel de temperatuur slechts 10 graden was, scheen de zon, wat een belofte gaf voor een prachtige dag. De Reggestadrit stond op het programma, een rit die ons door mooie landschappen, pittoreske dorpjes en zelfs over de landsgrens zou leiden. Er hadden zich 19 enthousiaste motorrijders ingeschreven. We vertrokken in groepjes richting ‘De Borkeld’. De eerste kilometers voerden ons langs vertrouwd terrein, maar al snel werden de slaperige wegen ingeruild voor de landelijke omgeving rondom Gelselaar. Dit schilderachtige dorpje lag er nog rustig bij, alsof de tijd er even stil had gestaan. Vanuit Gelselaar ging de tocht verder naar Zwiep, waar de Witte Wieven, volgens de oude legenden, rusten op de Zwiepse berg. Vandaag werden ze even gestoord door het gebrom van de motoren, maar dit gaf de rit juist een avontuurlijk tintje. De route vervolgde richting het Duitse grensgebied. Bij Wehl werd de grens met Duitsland gepasseerd. Even waren we op Duits grondgebied, waar de weg glooiend en uitnodigend was. Kort daarna, bij Spijk, staken we opnieuw de grens over en kwamen we weer terug in Nederland. Met de pont werd het Pannerdensch Kanaal overgestoken. Zodra de motoren weer op de weg stonden, werd koers gezet richting de Waaldijk, waar we langs de rivier reden, om uiteindelijk de indrukwekkende Waalbrug bij Nijmegen over te steken. Vanaf hier slingerde de route over de dijken door de Ooijpolder, met prachtige uitzichten over het rivierenlandschap. De volgende grensovergang diende zich aan bij Emmerich, waar de rijders via de grote, imposante rode brug de Rijn overstaken. Bij Netterden werd voor de vierde keer de grens met Duitsland overschreden, voordat de rit zich via de Achterhoek weer richting Nederland boog. De dag vloog voorbij, en voordat we het wisten, waren we terug in Rijssen. Na een dag vol bochten, dorpjes en prachtige uitzichten, kwamen de motorrijders weer aan bij het clubhuis in Rijssen. Met een voldaan gevoel en 250 kilometer rijervaring rijker, konden we terugblikken op een geslaagde rit.

Op de laatste dag van augustus staat de zon ’s avonds altijd laag aan de horizon. Als je dan een kort avondritje rijdt, ontkom je er niet aan er een stukje tegen in te rijden. Verder was het perfect weer om het laatste avondritje van het jaar te gaan rijden. Ronde de klok van zes vertrokken 39 motoren vanaf de parkeerplaats naast ’n Tuf richting Elsen. Na de Apenberg ging het met met snelweg A1 als leidraad naar Bathmen. In Heeten werden de motoren aan de kant gezet voor een kop koffie of een glas fris. Aan de lange tafels op het buitenterras werd er over van alles en nog wat gekletst. Vanaf daar ging de rit verder over de binnendoorwegen naar het hoogste punt van de rit, de Lemelerberg. Het hoogtepunt van de rit was voor meerdere rijders het stukje kanaaldijk bij Hancate, waar de motoren plat in de bocht gelegd werden. Daarna ging de rit evenwijdig aan de Regge richting clubhuis, waar de eerste rijders voor het invallen van de schemering terug waren.

Ondanks de harde wind vertrokken 21 rijders zaterdag 6 juli om de 3e avondrit van 2024 te gaan rijden. Nog maar net onderweg was de weg voorzien van een dik pak grind. Voor de meeste motorrijders niet de meest favoriete ondergrond. De afgewaaide takken door de harde wind, zorgde her en der voor afgewaaide takken op de weg, waardoor de rit nog spannender werd. Laverend tussen de rommel op de weg, werden Manderveen, Vasse en Nutter aangedaan. Vervolgens ging de rit een stukje langs  de grens met Duitsland, waarna we de Geele Beek en de Dinkel overstaken, om via Beuningen en Volthe naar Göttnkeurndoarp (ook wel bekend als Lemselo) te rijden. Via  Zenderen en Agelo reden we na Ypelo in gestrekte draf richting ‘t clubhuis.

Zaterdag 22 juni stonden voor zes uur al 35 motoren te glimmen in de ochtendzon. Klaar voor het vertrek van de Vroege vogelrit. Na ingeschreven te zijn door Ben, vertrokken de eerste groepjes richting het noorden. Na ongeveer 100 kilometer was het tijd voor de eerste stop. Henk en Joke hadden kort voor Wannerperveen kwartier gemaakt, op een mooie parkeerplaats, midden in een prachtig natuurgebied. Iedereen had wel trek in broodjes met koffie. Na het ontbijt ging het weer verder noordwaarts. Helaas had pechvogel Erik, kort na het vertrek van de pauzeplaats, een lekke achterband, wat bij zijn groep voor enige vertraging zorgde. De rit ging verder, dwars door het Nationaal park ‘De Weerribben’, om uiteindelijk onderaan het Tjeukermeer uit te komen. Op de terugweg kwamen we na ‘De Blesse’ langs kasteel ‘Old Stoutenburght’, wat verscholen lag tussen de bomen, waardoor de meesten het helaas gemist hebben. Ruim voor het middaguur waren we terug op ’n Tuf, waar een schaal knakworstjes uitnodigend stond te dampen en door menigeen tussen de overgebleven broodjes werd gevouwen. Al met al kunnen we terugkijken op een prachtige dag. Henk en Joke, nogmaals bedankt voor de uitstekende verzorging van de innerlijke mens.