Categorie: Tourverslagen

Ondanks de verwachting dat het 32 graden zou worden in de middag, stonden toch nog 22 motorrijders, in vol ornaat, aan de start van de Morsrit. Met 300 kilometer de langste rit van het jaar. Op de vertrektijd was het al 26 graden celcius. De route liep binnendoor naar Zutphen, waar vlot de IJssel via de N345 werd overgestoken. Daarna ging het via Brummen de Veluwe op. Al snel reden we langs het ereveld van Loenen, een indrukwekkend moment onderweg. Bij Renswoude maakten we de overgang van de Veluwe naar de Utrechtse Heuvelrug, waar we op de Amerongse Berg het hoogste punt van de route bereikten. Daarna volgden de grote rivieren: we toerden over prachtige dijkwegen langs de Rijn, Lek en de wat smallere, maar niet minder mooie Linge. In de Betuwe was de bloesem helaas al verdwenen, maar zelfs zonder dat kleurenspektakel blijft dit gebied een lust voor het oog. De terugweg door de Achterhoek was één groot bochtenfestijn. Een kleine aanrijding kon worden afgehandeld met het invullen van een schadeformulier. Hierdoor kon het net geen perfecte dag worden genoemd. Laat in de middag kwam iedereen toch weer tevreden aan in Rijssen..

Op de zaterdagavond van 24 mei 2025 hing er regen in de lucht. De weersvoorspellingen beloofden ook weinig goeds, wat normaliter funest is voor de opkomst bij een avondrit. Toch lieten 11 fanatieke motorrijders zich niet afschrikken door het sombere vooruitzicht en verzamelden zich moedig bij het clubhuis voor de tweede avondrit van het seizoen. Zelfs de ‘Benelli Familie’ was compleet! De regen van de voorafgaande dagen had de wegen fris en schoon gespoeld, wat voor een verrassend aangenaam wegdek zorgde. Na het vertrek richting Zenderen werd het parcours alsmaar interessanter. De wegen werden smaller, bochtiger en daarmee ook uitdagender, vooral omdat de route voor veel deelnemers onbekend terrein was. Dit gaf de rit een avontuurlijk karakter en maakte het extra leuk voor de ervaren én minder ervaren rijders. Om Tubbergen werd met een ruime boog om heen gereden. Het landschap toonde zich van zijn beste kant, ondanks het druilerige weer. Hierna werd er weer koers gezet richting het clubhuis, waar men met een tevreden gevoel terugkeek op een geslaagde rit.

Voor de leden die beschikken over het GPS-abonnement, maar deze avond niet hebben meegereden: het is absoluut de moeite waard om de route alsnog eens te rijden. De combinatie van verrassende wegen en mooie omgeving maakt dit een rit die je niet wilt missen.

Na een zonovergoten zaterdag verzamelden zich rond 18:00 uur maar liefst 39 motorrijders bij het clubhuis van ’n Tuf voor het eerste avondritje van het seizoen. Er stond een mooie tocht van zo’n 80 kilometer op het programma, dwars door het prachtige Sallandse landschap. Vanaf het clubhuis ging de route onder de Sallandse Heuvelrug langs richting Nijverdal. De glooiende heuvels, uitgestrekte weilanden en de bossen die zo typerend zijn voor deze streek, vormden een schitterend decor voor de rit. Onderweg werd in gematigd tempo zelfs een stukje van het iconische circuit Luttenbergring meegepikt, een leuke verrassing voor velen. Vanaf Heino begon de terugtocht over de prachtig slingerende wegen waar Salland bekend om staat: smalle landweggetjes tussen groene weilanden, langs oude boerderijen en schilderachtige dorpjes. Terug bij ’n Tuf was er nog alle tijd om gezellig na te praten over de geslaagde avondrit.

Voor de Koningsrit hadden zich 46 motorrijders ingeschreven. Bij de start om 09:00 uur was het nog wat fris, maar naar gelang de rit vorderde, liet de zon zich al langzamerhand van haar beste kant zien en liep de temperatuur op naar aangename waarden. Op de kaart leek de route sterk op die van de bekende Lange Onderbroekenrit, maar de liep omgekeerd en eenmaal op de motor bleek al snel dat de bochten, uitzichten en sfeer toch echt anders waren — en minstens zo leuk! De tocht voerde binnendoor richting Doesburg, waar we de IJssel overstaken. Daarna reden we een mooi stuk door de Veluwezoom, en staken we de rivier opnieuw over, dit keer bij Zutphen. Vanaf daar zetten we koers terug naar het clubhuis van ’n Tuf. Rond het middaguur waren alle rijders weer veilig terug, met nog volop tijd om te genieten van de festiviteiten op Koningsdag.

Zaterdag 12 april, rond de klok van één, meldden zich 36 enthousiaste motorrijders bij het clubhuis van ’n Tuf voor de Voorjaarsrit van 2025. Het weer werkte volop mee: het voelde eerder aan als hartje zomer dan als voorjaar. De zon stond hoog aan de hemel, de temperatuur was aangenaam, en de wegen lagen er droog bij — zó droog zelfs, dat de motoren al snel een spoor van stofwolken achterlieten. Een duidelijk teken van de aanhoudende droogte. Vanaf de Borkeld slingerde de route richting het Montferland, een gebied dat altijd weer weet te verrassen met zijn glooiende heuvels, uitgestrekte bossen en charmante dorpen. De wegen kronkelden door het landschap, met af en toe een prachtig vergezicht over het groene coulisselandschap. Na een welverdiende tussenstop ging de rit verder de Achterhoek in, via rustige binnenwegen rondom plaatsen als Beltrum. Hier ontvouwde zich opnieuw een ander gezicht van Nederland: een lappendeken van weilanden, houtwallen, boerderijen en smalle landwegen. De typische Achterhoekse rust en ruimte gaven de rit een bijna ontspannen karakter, ondanks het sportieve tempo waarin werd gereden. Aan het eind van de middag arriveerden de deelnemers weer bij het clubhuis, waar bij het clubhuis nog even werd nagepraat.

De lange onderbroek was amper opgeborgen of het was alweer tijd voor de traditionele Natte Neuzenrit. Op de laatste zaterdag van maart stonden maar liefst 38 motorrijders klaar voor de tweede rit van het seizoen: een mooie tocht van zo’n 150 kilometer. Zoals altijd werd er alles aan gedaan om de route zo bochtig en afwisselend mogelijk te maken. Via Hertme ging het achter het vliegveld van Twente langs, over de meanderende Dinkel richting Overdinkel. Hier werd ook de grens met Duitsland overgestoken en na een fijne rit werd het verste punt nabij Schöppingen bereikt. Een ideaal moment om de motoren even te laten rusten en op een terras te genieten van een welverdiende ‘Kaffee mit Kuchen’ – zoals we in Duitsland gewend zijn, royaal van formaat. De terugweg slingerde weer via mooie binnenwegen richting het clubhuis van ’n Tuf. Bij aankomst werd er op de parkeerplaats nog gezellig nagepraat over deze geslaagde en sfeervolle rit.

De start van de Lange Onderbroekenrit was fris, met slechts 8 graden op de thermometer. En hoewel de temperatuur gedurende de middag nauwelijks steeg, weerhield dat 31 enthousiaste motorrijders er niet van om de handschoenen aan te trekken en op pad te gaan. De route van ruim 150 kilometer voerde ons richting het westen. Bij Zutphen staken we de IJssel over en werd er een randje van de Veluwe meegepikt. Na een uur sturen was het tijd voor een welverdiende koffiepauze. Alsof het zo gepland was, druppelden de groepjes één voor één binnen bij pannenkoekenhuis De Brugkabouter, waar het al snel een gezellige boel werd. Na de koffie trokken we verder, opnieuw de IJssel over bij Doesburg. Via de prachtige, bochtige wegen van de Achterhoek reden we ontspannen terug naar ons vertrouwde thuishonk in Rijssen. Een frisse, maar geslaagde rit!

Met maar liefst 31 inschrijvingen was het meteen duidelijk: dit zou een heerlijke najaarsdag worden om de tank leeg te rijden. Rond één uur vertrokken we in kleine groepjes rijders richting Zuna en Notter. Vervolgens over de slingerende wegen rond de Lemelerberg en Damsholte. De rit vervolgde langs de Overijsselsche Vecht richting Zwolle. Maar het echte hoogtepunt wachtte daar nog op ons. Vanaf Zwolle reden we vele kilometers over de dijkwegen, een genot voor iedere motorliefhebber. De weg slingerde langs het Zwarte Water, de Goot, Ganzediep en de IJssel, en het was één groot bochtenfeest! Strakke lijnen, mooie uitzichten en volop genieten van het landschap om ons heen. Bij Zwolle staken we opnieuw de IJssel over, klaar voor de terugtocht. Maar het plezier was nog niet voorbij. Na Heino ‘parkeerden’ we de motoren in de berm voor een kleine koffiepauze. Langsrijdende clubleden werden gefotografeerd, waar je het resultaat hieronder van kunt bewonderen. De laatste kilometers voerden ons opnieuw door het mooie Salland, met zijn kronkelende binnendoorwegen die nog wat laatste bochtenpret boden. Tegen vijven rolden we ontspannen en voldaan weer terug bij ‘n Tuf, waar de geur van verse koffie ons al opwachtte. Hopelijk zit er nog genoeg benzine in de tank om over twee weken de Snertrit te rijden!

Hoewel de temperatuur slechts 10 graden was, scheen de zon, wat een belofte gaf voor een prachtige dag. De Reggestadrit stond op het programma, een rit die ons door mooie landschappen, pittoreske dorpjes en zelfs over de landsgrens zou leiden. Er hadden zich 19 enthousiaste motorrijders ingeschreven. We vertrokken in groepjes richting ‘De Borkeld’. De eerste kilometers voerden ons langs vertrouwd terrein, maar al snel werden de slaperige wegen ingeruild voor de landelijke omgeving rondom Gelselaar. Dit schilderachtige dorpje lag er nog rustig bij, alsof de tijd er even stil had gestaan. Vanuit Gelselaar ging de tocht verder naar Zwiep, waar de Witte Wieven, volgens de oude legenden, rusten op de Zwiepse berg. Vandaag werden ze even gestoord door het gebrom van de motoren, maar dit gaf de rit juist een avontuurlijk tintje. De route vervolgde richting het Duitse grensgebied. Bij Wehl werd de grens met Duitsland gepasseerd. Even waren we op Duits grondgebied, waar de weg glooiend en uitnodigend was. Kort daarna, bij Spijk, staken we opnieuw de grens over en kwamen we weer terug in Nederland. Met de pont werd het Pannerdensch Kanaal overgestoken. Zodra de motoren weer op de weg stonden, werd koers gezet richting de Waaldijk, waar we langs de rivier reden, om uiteindelijk de indrukwekkende Waalbrug bij Nijmegen over te steken. Vanaf hier slingerde de route over de dijken door de Ooijpolder, met prachtige uitzichten over het rivierenlandschap. De volgende grensovergang diende zich aan bij Emmerich, waar de rijders via de grote, imposante rode brug de Rijn overstaken. Bij Netterden werd voor de vierde keer de grens met Duitsland overschreden, voordat de rit zich via de Achterhoek weer richting Nederland boog. De dag vloog voorbij, en voordat we het wisten, waren we terug in Rijssen. Na een dag vol bochten, dorpjes en prachtige uitzichten, kwamen de motorrijders weer aan bij het clubhuis in Rijssen. Met een voldaan gevoel en 250 kilometer rijervaring rijker, konden we terugblikken op een geslaagde rit.